Uzun bir süre normal düzeninde devam eden okul sistemimiz bir anda daha önce deneyimlemediğimiz bir nedenden dolayı sekteye uğradı. Hiç kullanmadığımız yöntemlerle eğitimimize, verimi kaybetmeden, devam etmeye çalıştık. Bu değişime hızlıca ayak uydurmak ve bir buçuk sene boyunca böyle devam ettirmek, özellikle bizim yaşımızdaki gençleri, psikolojik açıdan fazlasıyla etkiledi. Hatta ilk başlarda dünyada neler olduğunu bile bilmiyorduk ve bu, ben dahil, herkesi dehşete düşürüyordu.
Kendi açımdan sizlere bu dönemi anlatmam gerekirse bu ani düzen değişikliğine hızlı adapte oldum ve bunu başarıyla devam ettirdim. Fakat eğer sadece akademik açıdan bakmıyorsak benim de psikolojik açıdan zorlandığım günlerin olduğunu itiraf etmek gerekiyor ki bence en zoru sosyal yaşantımızın sadece arkadaşlarımızla görüntülü konuşarak devam ettirmeye çalışıyor oluşumuzdu. En sonunda okullara, olması gerektiği gibi, döndük ve yüz yüze eğitime başladık. Fakat bu sefer de bir buçuk yıllık evde kalmadan ve online eğitim görmemizden kaynaklanan adaptasyon sorunu ortaya çıktı. Aslında alışmış olduğumuz düzene bu sefer de yeniden uyum sağlamaya çalışıyoruz. Bir de tabii ders saatleri online eğitimde daha farklıydı. Ders otuz dakikaydı ve her ders arasında on dakika teneffüs vardı. Böyle bir düzenden bir anda iki dersin arasında ara olmayan ve her dersin kırk dakika olduğu bir sisteme geri dönüş yaptık. Bunlara hızlı bir şekilde alışmama rağmen yine de bu tempo insanı hem fiziksel hem de psikolojik olarak yoruyor. Bu olaylar sayesinde her şeyin pozitif ve negatif tarafları olduğunu, bazen yok gibi gözükse de aslında sadece olaya farklı bir açıdan bakmanız gerektiğini söyleyebiliriz Bu eve kapanma dönemi tam bizim olgunlaşmamız ve değişmemiz gereken döneme mi denk geldi yoksa bizi asıl değiştiren bu olay mıydı? Bunu hala çözemesem de son bir buçuk yıl içinde öğrendiklerimizle birlikte olgunlaştık ve değiştik. Ancak bu öğrendiğimiz bazı önemli şeyleri şu an yapabilirken uyguluyor muyuz? Bence hayır.
Bize bu süreç içinde ne öğrendin diye sorulduğunda herkesin cevabı: “Hayatta hiçbir şeyi ertelememek” gibi şeyler oluyor ama her şey normale dönerken bunu hala başaramıyoruz. Tabii ki her şeyin bir sırası vardır. Bahsettiğimiz şeyler hayattan zevk aldığımız bazı küçük noktalar. Ancak onu bile başaramıyoruz sanki. Okulda olmayı özlemişim derken teneffüste arkadaşlarımla eğlenmeyi, derste öğretmenlerle göz teması kurup birlikte ders işlemeyi, farklı etkinliklere katılmayı özlemekten bahsediyorum. Kısacası her ikisinin de iyi ve kötü yanlarını göz önünde bulundurursak benim tercihim kesinlikle yüz yüze yapılan eğitimdir.
10-D SINIFI/E.KESKİN
